Rust zacht lieve Suzy Beirnaert
Het was schoon gisteren avond in de wolstraat, en ook triest, maar vooral schoon, omdat dat boek waar Suzy met Cy Leong en Stockmans 6 jaar aan heeft gewerkt er gisteren was, omdat Suzy dat gelukkig heeft meegemaakt en omdat ze straalde.
Suzy was een grote dame van "da kant", de linkerzijde in het centrum van de stad, zelf zou ze dat gegarandeerd wegwuiven, ze had geen grote mond maar wel de uitzonderlijke kwaliteit om te kunnen luisteren, iets wat ze uitgebreid deed tussen 1984 en 2018 in Café De Kat en waarvan ze op een prachtige manier verslag uitbracht in haar radioprogramma Shout Sister Shout in de jaren 90 op Radio Centraal. Ik ga Suzy missen omdat ze zo enorm lief was, omdat we dikke vrienden waren sinds ik haar via Frans en Villa Delfia leerde kennen.

Onderstaand gesprek met Suzy over haar betrokkenheid bij Radio Centraal werd uitgeschreven naar aanleiding van een boek waaraan we werken, over de geschiedenis van Centraal. Dikste kus aan iedereen die haar graag heeft gezien, dat zijn er behoorlijk veel. x

DT: Shout Sister Shout, de naam van uw programma, ligt niet gemakkelijk in de mond…

Suzy Beirnaert: ‘Het was een vreselijke naam, elke keer opnieuw wanneer ik mijn programma inleidde lette ik er heel hard op dat ik het juist uitsprak.’

DT: U deed het erom?

SB: ‘Neenee, dat kwam eigenlijk door Patje. Patje maakte reeds programma op Radio Centraal, samen met Martin Pulaski. Hij had een grote platencollectie en ik vroeg hem of hij geen jingle kon uitzoeken voor mijn programma. Hij heeft dan ‘Shout Sister Shout’ van Sister Rosetta Tharpe uitgekozen, omdat het een vrouwenprogramma zou worden.’

DT: Een feministisch programma?

SB: ‘Zoiets. Ik ben er eigenlijk mee begonnen toen juweelontwerpster Elisabeth Lemahieu op een bepaald moment een amazonefeest organiseerde. Bij Elisabeth thuis, op de eerste verdieping van de Wolstraat 33, naast Ercola, vonden toen geregeld feesten plaats. Op dat Amazonefeest waren toen alleen vrouwen welkom, geen enkele man! Je kan je daar wel iets bij voorstellen, alle straffe vrouwen van de kant waren er: Nicole Van Goethem, Ann Saelens, Linda Greeve, Hilde Pauwels, Jacotte Piroton, Chris De Kimpe, Tin Jacobs enzovoort.

Ik was daar ook met mijn draagbare cassetterecorder en interviewde al die vrouwen. Mijn vriend, Frans Van Roosmaelen, zat ondertussen enkele huizen verder in Café De Kat ongeduldig te wachten. Wanneer hij genoeg gedronken had, is hij dan stevig van zijn oren komen maken voor het huis van Elisabeth. Veel bewoners van de Wolstraat hingen uit ramen en deuren door het helse kabaal dat Frans maakte zodat we hem noodgedwongen hebben binnengelaten op dat feest… als enige man! Daar zijn spijtig genoeg geen opnames van.’

DT: Van Frans waren er in die toestand misschien al genoeg opnames?

SB: ‘(lacht) Jaja! De dag nadien sprak Rudi Renson me aan over die opnames. De volgende week ben ik langs Radio & TV Salon gegaan om het uit te zenden. Zij hebben me toen aangemoedigd om met een eigen radioprogramma te beginnen. Er waren toen, en nu nog waarschijnlijk, amper vrouwen op Radio Centraal aanwezig.

Er was altijd iemand die me hielp met de techniek. Dat was niet mijn ding. Jessica Lens en Clara Wiebers hebben allebei een tijdje zowel de techniek als de muziek verzorgd. Clara had iets gestudeerd in die richting en was er dus nogal bedreven in. Zij was afkomstig uit Australië en had daar een radioprogramma Slice Of Life. Zelf was ik ook niet zo goed met de muziek. Ik herinner me dat, wanneer ik de techniek eens zelf

verzorgde, ik de cd ondersteboven in de lader had gelegd. Ik ging ervanuit dat de cd-speler kapot was.

Mijn allereerste uitzending ooit ging over De Biënnale van Venetië. Ik had iemand te gast die ter plaatse was geweest en we bespraken het programma.’

DT: Shout Sister Shout was een soort interviewprogramma, waarin telkens een gast(e) in het licht stond. In het begin enkel vrouwen maar uiteindelijk ook mannen?

SB: ‘Dat maakte eigenlijk niet uit. Het waren meestal mensen die ik had ontmoet in Café De Kat, waar ik tussen 1984 en vorig jaar heb gewerkt. Maar bijvoorbeeld ook kunstenaars die op dat moment een tentoonstelling openden, of mensen uit mijn onmiddellijke omgeving zoals mijn yogaleraar.

Het was een wekelijks programma. Wekelijks is een stevig tempo als je wat wil voorbereiden en daarnaast nog werkt en uitgaat.’

DT: Waarom bent u ermee gestopt?

SB: ‘Er was een reden, maar ik weet het niet meer…’

DT: Wat waren uw favoriete uitzendingen?

SB: ‘De interviews met Albert Szukalski… Ann Saelens… Nicole Van Goethem… en een vriendin van Nicole, een ballonvaarster… Dat waren plezante uitzendingen. Maar soms ging het er heel ernstig aan toe. Ik herinner me een zeer emotionele uitzending met Stanko Prce, de vader van Mia (Miaux), over de oorlog in Bosnië waarvoor hij met zijn gezin naar België is gevlucht. Dat was heel zwaar.

….

Er is ook eens iemand langsgekomen met klankschalen.’

DT: Waarmee geconcerteerd werd?

SB: ‘Ja, dat denk ik wel. Ik heb een slecht geheugen (lacht).’

DT: Ik herinner me een interview met een of andere kapper in uw programma.

SB: ‘Willy De Knipper! Die had een zaak over Café Double Trouble, volgens mij heb ik hem daar leren kennen. Dat café had zijn naam niet gestolen! Willy was een rare kwiet, ik zou de cassette nog eens moeten herbeluisteren om me te herinneren waarover we het hadden (neemt grote doos vol cassettes erbij).

Hier zitten heel uiteenlopende interviews in. Hier! Het interview met Kushi, die bezig was met macrobiotiek.’

DT: Waren dat altijd zaken waar u zelf mee bezig was toen? At u zelf macrobiotisch?

SB: ‘Ja, toen zeker, nu niet meer.’

DT: Hebt u dat tijdens dat interview afgeleerd?

SB: ‘Ik denk toch eerder al (lacht).’

DT: U kende Radio Centraal wel al behoorlijk lang voor u zelf rond 1993 programma begon te maken?

SB: ‘Jawel, toch ongeveer van in het begin denk ik. Ik woonde begin jaren ‘80 in Kruibeke, maar ging wel bijna dagelijks uit in Antwerpen. Ik reed toen ’s nachts – tamelijk onverantwoord – met de auto terug naar huis. Een van mijn vroegste herinneringen aan Radio Centraal is dat ik de zender in de wagen kon ontvangen tot aan de bocht in Burcht. Ik vond wat men speelde op Radio Centraal destijds een goede voorbereiding op de hel. Help! Die afgrijselijke muziek leek er wel de soundtrack van.

Waarschijnlijk kende ik toen ook persoonlijk mensen die met Radio Centraal te maken hadden en ben ik er zo initieel naar op zoek gegaan. Ik vond het erg aangenaam dat Radio Centraal dingen uitzond die je nergens anders hoorde en dan ook nog en vooral zonder reclame.’

DT: in 1994 werkte u mee aan het evenement Het Is Niet De Bedoeling De Mensen Buiten Te Jagen, in een groot, ondertussen al lang afgebroken gebouw aan de Burchtgracht, toen nog rosse buurt. De eerste verdieping werd gebruikt als atelierruimte voor enkele kunstenaars waaronder Philippe Chasseur. Kunstenaar Harry Heirmans heeft de kelder leeggemaakt om er een tentoonstelling in te organiseren en heeft dan die kelderruimte aan Centraal doorgegeven.

SB: ‘Ja, Radio Centraal kon die ruimte lenen van Harry geloof ik, we hebben daar toen een 5 dagen durend feest georganiseerd naar aanleiding van de 13de verjaardag van Radio Centraal. Een van die avonden heb ik georganiseerd onder de titel La Cave sans gêne/ Wijven in de kelder. Ik had voor deze gelegenheid allemaal vrouwen uitgenodigd voor een rondetafelgesprek over racisme. Je kon als publiek langskomen en alles werd live uitgezonden op de Radio. Er waren ook concerten tussendoor, en vrouwelijke dj's. Het begon met een wicca ritueel. Je kan je al wel voorstellen hoe Peter De Ceulaer, toen voorzitter van Radio Centraal, reageerde. Ik had dat expres gedaan om hem een beetje te plagen. Vitesha Offeciers verzorgde dat ritueel, dat is de tante van Joeri Offeciers, zij was bij de Bhagwansekte. Ze voerde een of ander wicca ritueel uit met smudging en rook, om goden in het Oosten en het Westen aan te spreken (lacht). Je kan je Peters gezicht wel voorstellen.’

DT: U wist natuurlijk goed dat dit een beetje haaks stond op de algemene sfeer van Radio Centraal…

SB: ‘(lacht) Ja, maar ik dacht ik moet ervan profiteren omdat ze me hadden gevraagd een hele avond in te vullen.’

DT: Hebt u nog andere evenementen georganiseerd met / voor Radio Centraal?

SB: ‘Er zijn eens een reeks uitzendingen geweest live vanuit het M HKA. Ik had voor deze gelegenheid een aantal mensen uitgenodigd die allemaal iets uit de keuken moesten meebrengen. De uitzending ging over eten. Mensen hadden kloppers, pollepels en zo bij

(rommelt onverstoord verder in doos vol cassettes). Op deze cassette staat een interview met iemand die parfum maakte, hem hebben we thuis geïnterviewd, en nadien uitgezonden.’

DT: U werkte ook mee aan de live uitzendingen die doorgingen vanop Het Andere Boek (een ondertussen ter ziele gegane alternatieve boekenbeurs)

SB: ‘Ja, meestal was het Ann Willekens die dat een beetje coördineerde. Van zodra bekend werd welke schrijvers er zouden komen, zocht zij medewerkers die goed waren in bepaalde zaken… Jan Ploem bijvoorbeeld kreeg de politiek, en ik altijd de vrouwen en de Congo (lacht).’

DT: Het Congoverhaal is uw leven vooral binnengedrongen via Frans, die daar gewoond heeft?

SB: ‘Ja, een beetje wel, er was een link. We kregen die boeken dan een tijdje van tevoren, zo heb ik daar onder andere Lieve Joris geïnterviewd, Jef Geeraerts, Lieve Blancqaert, Annemie Struyf…

Lieve Blancqaert had het in een interview in Humo nadien over Radio Centraal. Ze had het zo plezierig gevonden dat Radio Centraal zo amateuristisch was (lacht). Sindsdien mocht ik niet meer mee doen (lacht luider). Peter De Ceulaer vond dat onaangenaam, maar ik wou eigenlijk ook niet meer. Als ik mezelf bezig hoorde dacht ik vaak hoh wat zeg ik hier nu allemaal.’

DT: Ik zie hier op de cassettes een aantal namen terugkomen. Als dezelfde mensen opnieuw te gast waren, was dat dan rond een bepaald thema? Zoals je bijvoorbeeld een uitzending met Jef Lambrecht hebt gemaakt over Sinterklaas?

SB: ‘Bij de sinterklaasuitzending met Jef was dat eigenlijk simpel: de uitzending viel op 6 december en ik wist dat Sinterklaas een van de dada's van Jef was. Hij wist daar zeer veel over te vertellen. Verder weet ik niet meer juist waarom sommige mensen verschillende keren te gast zijn geweest.

Hier, een cassette waarop een interview staat met Nadine Peeters, een politica die toen bij BSV (Beweging voor Sociale Vernieuwing, nvdr.) op de lijst stond en in de gemeenteraad zetelde.’

DT: Ik herinner me dat Nadine ook betrokken was bij de kraak van een oude school in de Meistraat.

SB: ‘Ja! Daar ben ik ook geweest en daar heb ik toen ook opnames gemaakt! Rond dezelfde periode is er in de Pachtstraat ook een pand gekraakt, ook daar ben ik toen

opnames gaan maken. Ik volgde toen heel erg wat er gebeurde in de stad, en via Café De Kat kende ik natuurlijk heel veel mensen.’

DT: Café De Kat was destijds blijkbaar een soort refter of wandelgang van Radio Centraal.

SB: ‘Zeker toen, ja. Om te beginnen was het Peter De Ceulaers stamkroeg, en trof hij daar ook veel mensen die met de Radio te maken hadden. De twee enige ingekaderde werken die in De Kat ophangen zijn de Radio Centraal poster van de hand van Luc Cromheecke, striptekenaar van onder andere Taco Zip en Tom Carbon en een tekening van Nicole Van Goethem. Al die dingen hangen natuurlijk ook aan mekaar. Rudi Renson was de vaste vriend van Nicole Van Goethem, Peter De Ceulaer en Ann Willekens woonden in het huis van Rudi enz.

De Radio is natuurlijk ruimer dan zijn refter. Er zijn altijd rond de 150 programmamakers geweest of meer, schat ik. Er zijn dus in die 40 jaar heel veel mensen gepasseerd.’

DT: Zijn er nog andere zaken of anekdotes die je je specifiek herinnert en die met Radio Centraal te maken hebben?

SB: ‘Café Tom Tom natuurlijk! Dat was onvergetelijk. Echt specifieke momenten kan ik me niet voor de geest halen, maar ik kwam daar heel veel en ik herinner me natuurlijk wel dat je er goed kon dansen! Andere plekken waar ik toen veel kwam waren In de Soete Naem Jesus van Jean-Jacques Tamba, de Volle Maan en de Shakespeare, allemaal op de Oude Koornmarkt.

Iets wat ik graag had willen doen was een reeks wasserette-interviews. Ik waste toen mijn kleding in een wasserette en je geraakt daar gemakkelijk aan de praat. Dat wou ik dan uitzenden maar het is er niet van gekomen.

Een van de hoogtepunten voor mij was dat project in de Burchtgracht, het feest en de uitzending die we zelf verzorgden, maar ook het 50/50 project van Chris Straetling was heel plezierig. Het 24 uur durende wc-project was ook de moeite hoewel ik het niet heb gehoord. Het was een project van Peter De Ceulaer, die een 4 of 5-tal mensen in die kleine wc van Radio Centraal had opgesloten. Dat werd dan in zijn totaliteit uitgezonden. Ik was op dat moment in Café de Kat aan het werken. Frieda Kuterna was een collega van mij in de Kat, maar ze zat opgesloten in de wc op de Radio. Kunstenaar Marcel De Cleer, die toen nog niet in de Kat werkte, en Frieda waren toen al een onafscheidelijk duo. Ik herinner me dat Marcel ‘s middags in de Kat binnenkwam en mompelde dat hij benieuwd was hoe het Frieda verging in die wc. Ik heb hem toen aangemoedigd om erheen te gaan. Toen is hij daar door het raam geklommen en heeft hij de opgesloten bende vervoegd. Rudi Renson, die de techniek deed voor dat 24 uur durend programma was daar toen erg slecht gezind over. Het is wel grappig dat ik het over een hoogtepunt heb dat ik zelf niet eens gehoord heb, aangezien ik dus aan het werk was op dat moment (lacht).

Enkele andere programma's die ik goed vond waren De Barbies, en zeker ook De Familie, het programma dat JAC met heel zijn familie samen maakte. Er waren ook programma's die ik helemaal niet graag hoorde, zoals MR Dupont, dat oud meneertje, daar kreeg ik het vreselijk van op mijn zenuwen.’

DT: Uw idee van wassalon-interviews is wel te vergelijken met de conversaties die u ook als barvrouw in Café de Kat voerde. Nu u op pensioen bent is het misschien een mooi moment om terug programma te maken?

SB: ‘Ik moest het niet noodzakelijk hebben van mijn grote mond, integendeel, ik kon de mensen eigenlijk goed laten uitspreken en luisteren. Men vroeg me wel eens hoe het kwam dat veel mensen in Shout Sister Shout zo openhartig waren. Ik zei dan dat ik daar niks speciaals voor deed, dat gebeurde voornamelijk doordat ik luisterde (lacht).

Terugkomen... (zucht), ik heb geen zin meer om alleen programma te maken.

Misschien met Katrijn Sermeus ofzo, haar muziekkeuze is erg goed.

Vroeger, toen ik nog in café de Kat werkte zat ik aan de bron. Toen was het heel gemakkelijk om gasten te vragen, maar nu valt dat sociale een beetje weg. Hier thuis zit ik niet aan de bron. Het mensen vragen vond ik eigenlijk nooit zo prettig, dat was ik op het einde wel echt beu.

Ik luister ook een pak minder. Vroeger, toen Frans nog leefde, luisterden we heel veel ’s nachts. Frans schilderde ’s nachts, en ik ook, ik beschilderde toen luciferdoosjes.’

DT: Wat kan Centraal nog betekenen in de toekomst?

SB: ‘Ik vind dat het absoluut moet blijven bestaan, het is het enige station waar geen reclame uitgezonden wordt! Alleen al daarvoor! Het is ook erg belangrijk hoe Centraal omgaat met het uitzenden van gesprekken of interviews. Ze worden nooit of zelden ingekort tot enkele minuten. Zàlig! Iedereen heeft zeeën van tijd!